मनाचे श्लोक १३१-१४०
भजाया जनी पाहता राम येकु ।
करी बाण येकु मुखी शब्द येकु ॥
क्रिया पाहता उद्धरे सर्व लोकु ।
धरा जानकीनायकाचा विवेकु ॥१३१॥
विचारूनि बोले विवंचूनि चाले ।
तयाचेनि संतप्त तेही निवाले ॥
बरे शोधिल्यावीण बोलो नको हो ।
जनी चालणे शुद्ध नेमस्त राहो ॥१३२॥
हरीभक्त वीरक्त विज्ञानरासी ।
जेणे मानसीं स्थापिले निश्चयासीं ॥
तया दर्शनें स्पर्शनें पुण्य जोडे ।
तया भाषणें नष्ट संदेह मोडे ॥१३३॥
नसे गर्व अंगी सदा वीतरागी ।
क्षमा शांति भोगी दयादक्ष योगी ॥
नसे लोभ ना क्षोभ ना दैन्यवाणा ।
इही लक्षणी जाणिजे योगिराणा ॥१३४॥
धरी रे मना संगती सज्जनाची ।
जेणे वृति हे पालटे दुर्जनाची ॥
बळे भाव सद्बुद्धि सन्मार्ग लागे ।
महाक्रूर तो काळ विक्राळ भंगे ॥१३५॥
भये व्यापिले सर्व ब्रह्मांड आहे ।
भयातीत ते संत आनंत पाहे ॥
जया पाहता द्वैत कांही दिसेना ।
भय मानसी सर्वथाही असेना ॥१३६॥
जिवा श्रेष्ठ ते स्पष्ट सांगोनि गेले ।
परी जीव अज्ञान तैसेचि ठेले ॥
देहेबुद्धिचे कर्म खोटे टळेना ॥
जुने ठेवणे मीपणे आकळेना ॥१३७॥
भ्रमे नाढळे वित्त ते गुप्त जाले ।
जिवा जन्मदारिद्र ठाकूनि आले ॥
देहेबुद्धिचा निश्चयो ज्या टळेना ।
जुने ठेवणे मीपणे आकळेना ॥१३८॥
पुढे पाहता सर्वही कोंदलेसे ।
अभाग्यास हे दृश्य पाषाण भासे ॥
अभावे कदा पुण्य गांठी पडेना ।
जुने ठेवणे मीपणे आकळेना ॥१३९॥
जयाचे तया चूकले प्राप्त नाही ।
गुणे गोविले जाहले दु:ख देही ॥
गुणावेगळी वृति तेही वळेना ।
जुने ठेवणे मीपणे आकळेना ॥१४०॥