मनाचे श्लोक १८१-१९०
नव्हे चेटकी चाळकू द्रव्यभोंदू ।
नव्हे निंदकू मत्सरू भक्तिमंदू ॥
नव्हे उन्मतू वेसनी संगबाधू ।
जनी ज्ञानिया तोचि साधू अगाधू ॥१८१॥
नव्हे वाउगी चाऊटी काम पोटी ।
क्रियेवीण वाचाळता तेचि मोठी ॥
मुखी बोलिल्यासारिखे चालताहे ।
मना सद्गुरू तोचि शोधूनि पाहे ॥१८२॥
जनी भक्त ज्ञानी विवेकी विरागी ।
कृपाळू मनस्वी क्षमावंत योगी ॥
प्रभू दक्ष व्युत्पन्न चातुर्य जाणे ।
तयाचेन योगे समाधान बाणे ॥१८३॥
नव्हे तेचि जाले नसे तेचि आले ।
कळो लागले सज्जनाचेनि बोले ॥
अनिर्वाच्य ते वाच्य वाचे वदावे ।
मना संत आनंत शोधीत जावे ॥१८४॥
लपावे अती आदरे रामरूपी ।
भयातीत निश्चीत ये सस्वरूपी ॥
कदा तो जनी पाहताही दिसेना ।
सदा ऐक्य तो भिन्नभावे वसेना ॥१८५॥
सदा सर्वदा राम सन्नीध आहे ।
मना सज्जना सत्य शोधून पाहे ॥
अखंडीत भेटी रघूराजयोगू ।
मना सांडि रे मीपणाचा वियोगू ॥१८६॥
भुते पिंड ब्रम्हांड हे ऐक्य आहे ।
परी सर्वही सस्वरूपी न साहे ॥
मना भासले सर्व कांही पहावे ।
परी संग सोडूनि सूखी राहावे ॥१८७॥
देहेभान हे ज्ञानशास्त्रे खुडावे ।
विदेहीपणे भक्तिमार्गेचि जावे ॥
विरक्तीबळे निंद्य सर्वे त्यजावे ।
परी संग सोडूनि सूखे रहावे ॥१८८॥
मही निर्मिली देव तो ओळखावा ।
जया पाहता मोक्ष तत्काळ जीवा ॥
तया निर्गुणालागि गूणी पहावे ।
परी संग सोडूनि सूखे रहावे ॥१८९॥
नव्हे कार्यकर्ता नव्हे सृष्टिभर्ता ।
परेहूनि पर्ता न लिंपे विवर्ता ॥
तया निर्विकल्पासि कल्पीत जावे ।
परी संग सोडूनि सूखे रा